Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2007

ΞΑΝΑ για την ΕΝΙΑΙΑ ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ Ριζ. Αριστεράς στο χώρο της ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ - Παρέμβαση του Ν. Παπανικολάου

Print this post
ΞΑΝΑ για την ΕΝΙΑΙΑ ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ Ριζ. Αριστεράς στο χώρο της
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ -
Παρέμβαση του ΝΙΚΟΥ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ
Με αφορμή το άρθρο του ΠΡΙΝ (18.11.07) που παρουσίαζε τη διακήρυξη του ΑΡΜΟ, ενόψει των εκλογών στο Οικονομικό Επιμελητήριο Ελλάδας (Ο.Ε.Ε),νιώθω την ανάγκη να καταθέσω την άποψη, που δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω, παρά το γεγονός του ότι εμπιστεύτηκα την συμμετοχή μου στο ψηφοδέλτιο, θεωρώντας δεδομένο ένα επίπεδο συμφωνίας που θα επέτρεπε τη συμμετοχή και τη συνεισφορά μου χωρίς την ανάγκη να δημοσιοποιήσω τις διαφορές μου τόσο με το κείμενο όσο και με τη διαδικασία και το χαρακτήρα της συσπείρωσης, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια.
Με δεδομένη τη συντροφική και φιλική διάθεση απέναντι σε εκείνους που πήραν την πρωτοβουλία να συγγράψουν και να συνθέσουν το εν λόγω κείμενο (Διακήρυξη)και να πάρουν τις σχετικές πρωτοβουλίες, οφείλω να επισημάνω την κριτική μου και τις αντιρρήσεις μου, όχι για να παραμείνουν τέτοιες ,αλλά για να διαμορφώσουμε από κοινού τους όρους και τις προϋποθέσεις μιας συνεπούς, σοβαρής και αντίστοιχης με τις απαιτήσεις των καιρών και του καθενός από εμάς παρέμβαση στο χώρο της οικονομίας από την πλευρά της μη καθεστωτικής Αριστεράς. Η συνέχιση με ερασιτεχνικό, αποσπασματικό και ατομικό τρόπο ενασχόλησης, ποτέ δεν πρόκειται να διαμορφώσει συνθήκες σταθερής, μόνιμης και αποτελεσματικής παρέμβασης της Αριστερής Ριζοσπαστικής Πτέρυγας στο χώρο της Οικονομίας, εκθέτοντας πάνω απ’ όλα την άποψη που θέλουμε να εκπροσωπήσουμε και καθιστώντας ως Αριστερές αυτές και μόνο που εκφράζονται από τις παρατάξεις του ΚΚΕ & ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ.
Με αφορμή λοιπόν τις εκλογές στο Ο.Ε.Ε οφείλουμε να ανοίξουμε τη συζήτηση σχετικά με το χαρακτήρα, τον λόγο, τους στόχους και τις προθέσεις αυτής της συλλογικότητας, τόσο στο φυσικό της χώρο, όσο και σαν δυναμικό κομμάτι ενός ευρύτερου τμήματος που φιλοδοξεί να σηματοδοτήσει μια διαφορετική ,ανατρεπτική αντίληψη στο εργατικό κίνημα.
􀀹 Από την αρχή είναι ορατή η αδυναμία του κειμένου να περιγράψει το περιβάλλον που καλείτε να δράσει η συσπείρωση. Ένα περιβάλλον στο οποίο οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν την επίθεση του διεθνούς κεφαλαίου και των μηχανισμών του, με στόχο μέσα από την ακόμη μεγαλύτερη εκμετάλλευση και καταπίεση να εδραιώνουν το καθεστώς τους να ολοκληρώνουν την εξουσία τους, να αυξάνουν τα κέρδη τους.
􀂾 Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, η φτώχια, οι τραγικές συνέπειες της καπιταλιστικής ανάπτυξης στον άνθρωπο και τη φύση, η παγκοσμιοποιημένη τρομοκρατία και ο περιορισμός των κοινωνικών και ατομικών ελευθεριών είναι στοιχεία που συνθέτουν το πάζλ της διεθνούς καπιταλιστικής κυριαρχίας.

􀂾 Η ιδεολογική και πολιτική επικράτηση για 2η συνεχόμενη 4ετία του σκληρότερου εκφραστή της αστικής τάξης, με οριακή όμως πλειοψηφία, η μειωμένη από κάθε άλλη φορά αυταπάτη μεγάλου τμήματος των εργαζόμενων της δυνατότητας του ΠΑΣΟΚ ότι θα αλλάξει την κατάσταση, αλλά και η αμφισβήτησης από μεγάλα τμήματα της αστικής τάξης της δυνατότητάς του να διαχειριστεί την καπιταλιστική ανάπτυξη, η αυξημένη διαρροή ψήφων όχι όμως και συνειδήσεων προς τα Αριστερά, αλλά και η είσοδος της ακροδεξιάς στη βουλή προσδιορίζουν το μετεκλογικό σκηνικό .
Αυτές οι εξελίξεις με ορατή την έλλειψη του πολιτικού φορέα που θα μπορέσει να εκφράσει με σύγχρονο και αποτελεσματικό τρόπο τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας, οδηγούν και καθορίζουν τη στάση και τις κινήσεις μας ,συνθέτουν το αντιφατικό πολύχρωμο και αλλά με σοβαρές δυνατότητες αποτελεσματικής παρέμβασης, σκηνικό των
[1]
εξελίξεων .
Με ανανεωμένη την ιδεολογική πολιτική και οργανωτική υπεροχή των αστικών κομμάτων, με επιβεβαιωμένη την κυριαρχία των αστικών και μικροαστικών ιδεών και αξιών στη ζωή τoν πολιτισμό και τις ανθρώπινες σχέσεις, με φανερή την ανυπαρξία οποιουδήποτε δικτύου εργατικής αλληλεγγύης και ταξικής συνδικαλιστικής εκπροσώπησης, καλούμαστε να συμβάλλουμε στην διαμόρφωση ενός ρεύματος αντίστασης και προοπτικής για την ανατροπή της επίθεσης κυβέρνησης και κεφαλαίου.
Αυτό είναι εφικτό εάν υπάρχει εκτίμηση, μελέτη και άποψη για τις επιδιώξεις και τα σχέδια του αντιπάλου, όταν είναι δυνατό στην τρέχουσα πολιτική να αποκαλύπτεις τις προθέσεις και να εκτιμάς τις στρατηγικές και μακροπρόθεσμες επιδιώξεις της απέναντι πλευράς.
Και προφανώς το κείμενο εάν δεν το αγνοεί το προσπερνά ή στην καλύτερη περίπτωση μπερδεύει τα πράγματα προκαλεί ασάφειες και δημιουργεί ερωτηματικά.
􀀹 Πώς αλλιώς να εξηγηθεί πχ η άποψη που αναφέρει ως «ουσιαστικές πλευρές της αστικής πολιτικής»... «την ακρίβεια, τις μηδενικές αυξήσεις στους μισθούς τη λιτότητα στις παροχές κλπ» (για να περιγράψει το ρόλο του ΠΑΣΟΚ στο αστικό σύστημα εξουσίας σαν συστατικό του μέρος).
􀂾 Στο σύγχρονο κόσμο της παγκοσμιοποίησης η ελληνική αστική τάξη και οι σύμμαχοι της σε συνεργασία πολλές φορές με το διεθνές κεφάλαιο και με την ισχύ που τις δίνουν οι υπερεθνικές αστικές-ιμπεριαλιστικές ενώσεις προσπαθεί να διαμορφώσει ένα πλαίσιο δυναμικής παρουσίας στα Βαλκάνια και την ευρύτερης περιοχή, για να καταφέρει να αποσπάσει περισσότερες προσβάσεις και συνεπώς κέρδη και δύναμη σε βάρος πριν απ' όλα της ελληνικής εργατικής τάξης.
Αυτή η διαδικασία περνώντας μέσα από την μεγαλύτερη συμπίεση του εργατικού κόστους, την αύξηση του ωφέλιμου εργάσιμου χρόνου και της εργασιακής ζωής, την αλλαγή των εργασιακών σχέσεων προς αυταρχικότερη μορφή, την αύξηση της παραγωγικότητας και της υπεραξίας, διαλύει παραδοσιακές σχέσεις εργασίας αλλάζει τις νεότερες διαμορφώνει, υπο την απειλή της ανεργίας ,«στην πηγή» συντηρητικές απόψεις και συμπεριφορές.
Η μείωση της οικονομικής δραστηριότητας του κράτους εξακολουθεί να αποτελεί το κέντρο της ιδεολογικής ταυτότητας του ποιο δυναμικού τμήματος ης αστικής τάξης.
Η «αποκρατικοποίηση» του κράτους στα δημόσια οικονομικά, η σταδιακή αποδόμηση της προσφερόμενης στοιχειώδους πρόνοιας και η μετακύλιση όλων των δραστηριοτήτων του στα χέρια των ιδιωτών είναι αποτέλεσμα της αλλαγής, βαθύτερης ταξικότητας του κράτους, η ολοκληρωτικά σταδιακή μετατροπή του σαν μηχανισμός της καπιταλιστικής - αστικής κυριαρχίας με αποκλειστικό τελικά προορισμό να οργανώνει τους επιμέρους μηχανισμούς ,να «φρουρεί», να προλαμβάνει και να καταστέλλει τις λαϊκές αντιστάσεις.
Σε αυτό το πλαίσιο καλείται το σύνολο του πολιτικού-κομματικού συστήματος να πάρει θέση και να λειτουργήσει είτε προωθώντας και στηρίζοντας (Ν.Δ -ΠΑ.ΣΟ.Κ-ΛΑ.Ο.Σ) αυτή τη διαδικασία, είτε όχι.
Η Ν.Δ φαίνετε να εκφράζει τον σκληρό πυρήνα αυτής της διαδικασίας.
Χωρίς να ενδιαφέρεται να αποσπάσει τη συναίνεση της κοινωνίας επιδιώκει την επιβολή με κάθε μέσο της πολιτικής της, τσακίζοντας ταυτόχρονα οτιδήποτε επιδιώκει να αμφισβητήσει από τα Αριστερά τον πυρήνα αυτής της πολιτικής.
Η δυναμική αδιαλλαξία απέναντι σε κινήματα και δίκαια αιτήματα σηματοδοτεί τη συνέχεια της περιόδου ΠΑ.ΣΟ.Κ που ταυτίστηκε πολιτικά και ιδεολογικά με τις κυρίαρχες επιλογές της αστικής τάξης.
Η νέα περίοδος που φαίνεται να ξεκινά για το ΠΑ.ΣΟ.Κ, δεν χαρακτηρίζεται από καμία αριστερή στροφή(ούτε στα λόγια ,ούτε στην πράξη), αλλά από την προσπάθειά του να επανακτήσει τον έλεγχο των μαζικών κινημάτων στη βάση μιας διαχειριστικής λογικής, με την επίκληση της κυβερνητικής αλλαγής,
[2]
διαμορφώνοντας εκ νέου τα παραδοσιακά διαπραγματευτικά του χαρτιά απέναντι στο αστικό πολιτικό μπλοκ. Η όποια «αριστερή» τάση μπορεί να εκφραστεί θα σχετίζεται μονάχα με την αναγκαιότητα συμμαχιών και προσβάσεων σε εκλογικά ακροατήρια που το έχουν εγκαταλείψει
Σ’ αυτό το πλαίσιο αντιπαρατίθενται και οι κυρίαρχες τάσεις της Αριστεράς, ο μεν ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να αμφισβητεί το σύνολο και την ουσία ,αλλά τους ρυθμούς την ένταση και την έκταση της, το δε ΚΚΕ προσεγγίζοντας τα συμφέροντα της εργατικής τάξης από την πλευρά των μικρών και μεσαίων στρωμάτων, αλλά και εκείνων της αστικής τάξης που άμεσα πλήττονται από την πολιτική της ελεύθερης αγοράς, την έλλειψη κρατικής προστασίας, των αποκρατικοποιήσεων.
Η τακτική τους απέναντι στα κινήματα δεν είναι μία προσπάθεια που επιδιώκει την ανατροπή της αστικής πολιτικής από τα Αριστερά αλλά η επιδίωξή τους, με διαφορετικό τρόπο, να εδραιώσουν την παρουσία τους στο πολιτικό παιχνίδι με τους όρους ενός ελεγχόμενου και χειραγωγημένου κινήματος των εργαζόμενων και της νεολαίας.
Μοιραία ο ρόλος που έχουν υιοθετήσει σε αυτά τα πλαίσια είναι καταγγελτικός και αμυντικός, συμπληρωματικός στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας, ενταγμένος στο κυρίαρχο σύστημα εξουσίας, ανεξάρτητα από τις διακηρύξεις των ηγεσιών της και τις αυταπάτες των μελών της.
Οι αγωνιστικές-αριστερές τάσεις και διαθέσεις αμφισβήτησης που υπάρχουν στο εσωτερικό τους, με δεδομένη την έλλειψη ισχυρής παρουσίας επαναστατικής εργατικής πολιτικής και υπό το καθεστώς της ιστορικής συνέχειας και της οργανωτικής υπεροχής, εγκλωβίζονται αδρανούν και απογοητεύονται, σε μια διαρκή ιστορικά και πολιτικά διαδικασία, που ταλαντεύεται πότε στην αυτάρκεια του κεκτημένου και της ιδεολογικής καθαρότητας και πότε στον ανοιχτό και απροσχημάτιστο συμβιβασμό με την αστική τάξη και τους συμμάχους της.
Χρειάζεται να ξαναδούμε από την αρχή ίσως την επεξεργασία του λόγου μας καθώς και να συνειδητοποιήσουμε το χώρο όπου καλούμαστε να δράσουμε.
􀀹 Πώς να ερμηνευθεί όμως η περιγραφή - στη Διακήρυξη - της διαδικασίας μετάβασης στον κομμουνισμό (σ.σ. μιας αριστερής συσπείρωσης εργαζομένων),ή η δήλωση ότι συμμετέχουμε στις εκλογές του Ο.Ε.Ε για να συμβάλλουμε στη «..συγκρότηση λαϊκής εργατικής αντιπολίτευσης στο Ο.Ε.Ε..» εκφράζοντας μεταξύ άλλων («πρώτα και κύρια τα συμφέροντα των μισθωτών οικονομολόγων..») και τα «από εργατική αφετηρία... τα συμφέροντα των μικρομεσαίων στρωμάτων που πλήττονται...».

􀂾 Είναι σαφές ότι καθένας έχει τους δικούς του λόγους και τις δικές του αναφορές και στοχεύσεις στη σχέση του με το ΑΡ.Μ.Ο. Εξίσου σαφές όμως πρέπει να γίνει και το γεγονός ότι η συσπείρωση αυτή, όσο και εάν το θέλαμε, δεν είναι το κόμμα της εργατικής τάξης και δεν φιλοδοξεί να «εκπαιδεύσει στα όπλα» ορκισμένους επαναστάτες, αλλά να συγκροτήσει την κρίσιμη μάζα εκείνων που αντιλαμβάνονται έστω και πλευρές της καπιταλιστικής πραγματικότητας στη ζωή και την εργασία, έχουν τη θέληση και τη δυνατότητα να αντισταθούν ανεξάρτητα από την κοσμοθεωρία, τις ιδεολογικές και πολιτικές τους καταβολές.
􀂾 Χωρίς να κρύβουμε τις προθέσεις μας χρειάζεται να προβάλλουμε τα αιτήματα που μπορούν να κινητοποιήσουν την πλειοψηφία των συναδέλφων.
Όχι σε μία κίνηση γύρω από τον εαυτό μας αλλά στην κατεύθυνση εκείνη που δημιουργεί ρωγμές τόσο στις συνειδήσεις όσο και στην πολιτική των αντιπάλων.
Οι εργατικές συσπειρώσεις, τα φοιτητικά σχήματα, οι συσπειρώσεις πόλης δεν πετυχαίνουν με δεήσεις στη μέλλουσα(κομμουνιστική) ζωή υποβαθμίζοντας την επίγεια πραγματικότητα, όπως και δεν εμπνέουν όταν κρύβουν τα οράματα και τις στοχεύσεις τους.
[3]
􀂾 Θέλουμε να ενισχύσουμε τις αξίες της συλλογικότητας ,του αγώνα, της αλληλεγγύης και της αξιοπρέπειας σε βάρος του κυρίαρχου μοντέλου που προσκυνάει στο «θεό» του ανταγωνισμού, της ανθρωποφάγας καριέρας, του συμβιβασμού της ανοχής του ατομισμού και της υποταγής.

􀂾 Δεν έχουμε και δεν καλλιεργούμε αυταπάτες σε σχέση με το ρόλο του Ο.Ε.Ε, που είναι και θα παραμένει παρασιτικός, αντιδραστικός και αντίθετος στα συμφέροντα της εργαζόμενης πλειοψηφίας του κλάδου, ανεξάρτητα από τους συσχετισμούς που διαμορφώνονται στα θεσμικά του όργανα.

􀂾 Αποκαλύπτουμε το ρόλο του Ο.Ε.Ε όχι μονάχα σαν κρατικού συμβούλου στα κάθε λογής σχέδια της κυβέρνησης και της εργοδοσίας, αλλά και σαν μηχανισμός ενσωμάτωσης και ανάδειξης στελεχών της κρατικής ή κομματικής ιεραρχίας. Ένα πλέγμα (εξ-)αγοραίας πολιτικής, προσωπικής ανέλιξης και προβολής με εξαγορές συνειδήσεων, εξασφάλιση θέσεων και ισχύος.
􀂾 Αποκαλύπτουμε το ρόλο των παρατάξεων στο Ο.Ε.Ε .όπου στο σύνολό τους και επι της ουσίας καμία δεν αμφισβητεί τη φύση του.
Οι κυρίαρχες απλά αναπαράγουν την πολιτική των κομμάτων τους αξιοποιώντας ταυτόχρονα την εξουσία τους για να προωθηθούν σε κρατικές ή κομματικές θέσεις.
Οι της επίσημης αριστεράς ανακυκλώνουν στο έδαφος του Ο.Ε.Ε τις θέσεις τα αιτήματα και τις αυταπάτες τους περί αλλαγής της πορείας και του χαρακτήρα του επιμελητηρίου όταν αλλάξουν και οι συσχετισμοί σε αυτό.
Οι διάφορες «ανεξάρτητες» στο έδαφος του συντεχνιασμού, αξιοποιούν τον ανταγωνισμό στη βάση των επαγγελματικών δικαιωμάτων για να «υπερασπιστούν» μέσα από υπομνήματα και συναντήσεις με υπουργούς και Γ.Γ υπουργείων, τα «συμφέροντα του κλάδου».
Πίσω από παρατάξεις και πρόσωπα στοιχίζονται μικρά και μεγάλα συμφέροντα εταιρειών και γραφείων που θέλουν να ελέγξουν τις εξελίξεις προς το συμφέρον τους, διαμορφώνοντας ένα πλέγμα ιδιόμορφης διαπλοκής οικονομικής ,πολιτικής και συνδικαλιστικής εξουσίας.
Στοχεύουμε στην διαμόρφωση των όρων και τη δημιουργία των προϋποθέσεων που θα προβάλλουν το αίτημα για ταξική εκπροσώπηση των μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων οικονομολόγων. Η θεσμικού τύπου εκπροσώπηση που καλύπτεται από το Ο.Ε.Ε ακυρώνεται από τη φύση του και από τη στιγμή που συνυπάρχουν σε αυτό εργοδότες ,κρατικοί παράγοντες και πολιτικοί εκπρόσωποι των κυβερνήσεων.
Αναδεικνύουμε την αναγκαιότητα σωματείου μισθωτών οικονομολόγων, εργαζόμενων στο χρηματοπιστωτικό σύστημα και στις κάθε είδους εταιρείες παροχής συμβουλευτικών και λογιστικών υπηρεσιών.
􀂾 Αποκαλύπτουμε το ρόλο και το χαρακτήρα του εργοδοτικού-κρατικού συνδικαλισμού. Το υπάρχον συνδικαλιστικό κίνημα είναι βασικός μοχλός συναίνεσης στις κυρίαρχες κυβερνητικές επιλογές. Είναι πολιτικά και ιδεολογικά υποταγμένο στις αξίες της ανταγωνιστικότητας, της παραγωγικότητας και της ανάπτυξης.
Είναι οργανωτικά και οικονομικά διαπλεκόμενο με κρατικούς - ευρωπαϊκούς θεσμούς και μηχανισμούς που το καθιστούν αδύναμο να υπερασπιστεί και τα ποιο στοιχειώδη συμφέροντα με αγωνιστικό τρόπο και μέχρι τέλους.
Εκθέτουν και υπονομεύουν με το παράδειγμά τους οποιαδήποτε προσπάθεια ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος.
Οι εργαζόμενοι νοιώθουν ανυπεράσπιστοι απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία είτε είναι ιδιώτες είτε το κράτος.
Είμαστε μπροστά και δίπλα σε κάθε πρωτοβουλία που θα φέρει στο προσκήνιο των εξελίξεων τις δυνάμεις που αμφισβητούν το ρόλο και το χαρακτήρα του υπάρχοντος συνδικαλιστικού κινήματος. Συμβάλουμε από τη δική μας πλευρά στη διαμόρφωση του ανεξάρτητου εργατικού και ταξικού ρεύματος στα πλαίσια εργατικού κινήματος, ικανού να ανατρέψει τη κρατική και κομματική
[4]
γραφειοκρατία ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΠΑΜΕ.
Ο ρόλος μας στο έδαφος αυτό πρέπει να είναι η συσπείρωση και ενεργοποίηση σε αριστερή αγωνιστική κατεύθυνση των εργαζόμενων του χώρου, που τόσο η μισθολογική τους κατάσταση όσο και η θέση τους στην εργασιακή διαδικασία, τοποθετεί τα αντικειμενικά συμφέροντά τους απέναντι στην εργοδοσία.
Το ΑΡ.Μ.Ο δεν μπορεί να έχει το χαρακτήρα μιας στενά συνδικαλιστικής παράταξης, λόγω της ιδιομορφίας του άμεσου χώρου παρέμβασης.
Αυτό που πρέπει να επιδιώξουμε σε συνδικαλιστικό επίπεδο είναι να εκφράσουμε ενιαία τα συμφέροντα του οικονομικού κλάδου (έξω από τους διαχωρισμούς και τις ιεραρχήσεις του Ο.Ε.Ε) μέσα από την επεξεργασία κοινών και με ενιαία λογική αιτημάτων και στόχων από την εκπαίδευση μέχρι την εργασία.
Η αναζήτηση τρόπων και μορφών παρέμβασης σε χώρους εργασίας καθώς και η δημιουργία σωματείων ή σωματειακών επιτροπών όπου υπάρχει δυνατότητα.
Στόχος μας τέλος πρέπει να είναι και η διαμόρφωση με όρους κινήματος και με προσανατολισμό στην επιστημονική έρευνα και τεκμηρίωση από την πλευρά του μαχόμενου ριζοσπαστικού ρεύματος ενός Αριστερού Χώρου Οικονομολόγων. Μια προσπάθεια που να στοχεύει να ερμηνεύσει τα γεγονότα , να αναλύσει τα φαινόμενα να συνθέσει τις απόψεις, να τεκμηριώσει τα αιτήματα.
Με συνείδηση της κρισιμότητας του χώρου της οικονομίας σαν κέντρο έκφρασης των αντιθέσεων και στα πλαίσια της Αριστεράς πρέπει να πάρουμε πρωτοβουλίες που θα στοχεύουν σε αυτή την κατεύθυνση. Συνάδελφοι και σύντροφοι από όλους τους εργασιακούς χώρους, ανατρέποντας στην πράξη τους διαχωρισμούς και τις κατηγοριοποιήσεις συμβάλλουμε στη μελέτη, την ανάλυση και την ερμηνεία φαινομένων και πολιτικών όχι μονάχα της τρέχουσας συγκυρίας, αλλά ευρύτερα.
Τελευταίο, όχι σε αξία, είναι το μοντέλο λειτουργίας της συσπείρωσης.
Μάθαμε να λειτουργούμε αντικαθιστώντας τη συλλογικότητα με την ιδιωτική πρωτοβουλία. Συμβιβαστήκαμε με την ανάθεση της εκπροσώπησης στα όργανα και όπου αλλού του Ο.Ε.Ε μέσω αντιπροσώπου χωρίς έλεγχο, χωρίς λογοδοσία χωρίς βοήθεια. Ταυτίσαμε την πολυφωνία και την ευρύτητα της συσπείρωσης με το πλήθος των οργανώσεων που θα συμμετέχουν σε αυτή.
Αντικαταστήσαμε την μαζική και ανοιχτή πρόσκληση για διάλογο –συμμετοχή και συνεισφορά με την απεύθυνση αποκλειστικά και μόνο σε συναδέλφους – μέλη οργανώσεων.
Είναι τραγικό λάθος και φαίνετε να είναι εδραιωμένη πρακτική η άποψη που ταυτίζει την πολυσυλλεκτικότητα με τη συμμετοχή οργανώσεων σε αυτές.
Παγιώνεται μία μεταφυσική πρακτική που πολλαπλασιάζει την επιρροή το κύρος και τη «βαρύτητα» των οργανωμένων μελών σε βάρος των υπολοίπων στο όνομα και κατ’ αναλογία της οργάνωσης που εκπροσωπεί με τη φυσική του (και μόνο αυτή πολλές φορές) παρουσία.
Συνέπεια αυτού στην καλύτερη περίπτωση είναι η συζήτηση η ζύμωση και η διαφωνία να είναι μία διαδικασία που γίνεται στη βάση των προγραμματικών συγκλήσεων και διαφωνιών ανάμεσα στις οργανώσεις και όχι στη βάση της πραγματικής κατάστασης, των αντιθέσεων και συσχετισμών του χώρου, με αποτέλεσμα τη γενικολογία και την ασάφεια του λόγου και των θέσεων, για την μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων.
Δεν είναι λίγες οι φορές όπου είναι αρκετή η συναίνεση ανάμεσα στις οργανώσεις στο παρασκήνιο για να προχωρήσει μία διαδικασία .
Ενδεχομένως εάν αυτό δε γινόταν σε βάρος της πλειοψηφίας να μην ήταν πρόβλημα. Δεν συνέβη αυτό όμως στην περίπτωση του ΑΡ.Μ.Ο.
[5] [6]
Προφανώς κανένας και πρώτος εγώ δεν υιοθετεί καμία αντίληψη περι «ακομμάτιστης» και «ανεξάρτητης» συσπείρωσης.
Πρέπει όμως να γίνει αντιληπτή η αδιέξοδη λογική που αγνοεί την πραγματικότητα που ισχύει στο μεγαλύτερο τμήμα της Αριστεράς. Εκείνου που λεηλατήθηκε στις πρόσφατες εκλογές από την καθεστωτική αριστερά και αγνοήθηκε από την Ριζοσπαστική. Του ανεξάρτητου κόσμου που παραμένει Αριστερός όχι από συνήθεια, ή κεκτημένη ταχύτητα, ούτε από κάποια προσωπική διαστροφή, αλλά από πολιτική επιλογή, από ιδεολογική στράτευση.
Παραμένει όμως ανεξάρτητος αντίστοιχα όχι λόγω πολιτικής επιλογής ή θεμελιώνοντας ιδεολογικά την ανεξαρτησία του, αλλά «υποχρεωμένος» από την αδυναμία της Αριστεράς να ανατρέψει το κύκλο που συντηρεί με μικρά και άτολμα βήματα εστίες ιδεολογικής επιβεβαίωσης και οργανωτικής αυτάρκειας τροφοδοτούμενες κατά καιρούς από κινήματα και ξεσπάσματα που ανανεώνουν τον λόγο της ύπαρξής τους για λίγο διάστημα ακόμη.
Με τη βεβαιότητα ότι η πραγματικότητα θα φανεί πολύ ποιο τολμηρή από εμάς εάν εμείς δεν αποφασίσουμε να την ερμηνεύσουμε και πολύ ποιο σκληρή εάν δεν δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για να την ανατρέψουμε, ελπίζω να προχωρήσουμε με μεγαλύτερη τόλμη και αποφασιστικότητα.

συντροφικά

Παπανικολάου Ν.Ν

Apture